Απόκριες στην Μικρόπολη σημαίνει ΄΄Στριάλα΄΄ και ΄΄Χάτσκα΄΄

Τι λέτε; Θα ανάψουμε ΄΄στριάλες΄΄ φέτος;

Πάνε πολλά χρόνια που έχω να δω ΄΄στριάλες΄΄ να ανάβουν στις πλαγιές του Αη Γιώργη.

Ένα παράπονο μου έχει μείνει από τις απόκριες των παιδικών μου χρόνων, που το κουβαλάω ακόμα.

Δεν πήγα ποτέ στο άναμα της ΄΄στριάλας.΄΄ Ήμουν κορίτσι βλέπετε και απαγορεύονταν, γιατί μόνο τα αγόρια είχαν δικαίωμα να συμμετέχουν σ΄αυτήν τη χαρά.

Πόσο ζήλευα τα ξαδέρφια μου που αν και πιο μικρά από εμένα, σκαρφάλωναν δυό μέρες πριν στις πλαγιές του Αη Γιώργη, να κόψουν χόινες, να τις μαζέψουν σε κουμούλες και να τις ετοιμάσουν για την μεγάλη φωτιά.

Μεγάλες παρέες αγοριών, έκανε η κάθε μία την δική της κουμούλα και φύλαγαν σκοπιά μην κλέψει η μία παρέα τις χόινες της άλλης και πολλές φορές κατέληγαν σε πετροπόλεμο με τις σφενδόνες.

Μεγάλος συναγωνισμός για το πια παρέα θα έστηνε την μεγαλύτερη φωτιά.

Εγώ θυμάμαι πολλές, οι παλιότεροι όμως θυμούνται δύο ΄΄στριάλες΄΄. Του επάνω και του κάτω μαχαλά.

Τότε που τα παλικάρια, με τις γκάιντες και τους νταχαρέδες, το ούτι και το βιολί, στήνανε γλέντι τρικούβερτο γύρω από την ΄΄στριάλα΄΄, από νωρίς το απόγευμα, μέχρι αργά το βράδυ που έσβηνε η φωτιά.

Την Κυριακή, λέω να ντυθώ πάλι καρναβάλι.

Θα μοιράσω πρώτα στην γειτονιά τα κομμάτια από την πίτα με τυρί και ρύζι, που έψησε η μαμά στο σινί και ένα κομμάτι χαλβά, για να φάνε και οι πεθαμένοι.

Θα φορέσω όπως τότε που ήμουνα μικρή, το μακρύ αέρινο Αμερικάνικο φουστάνι της θείας μου της Ανάστας, που το είχε βρεί σε ένα από τα δέματα της ΟΥΝΡΑ.

Ίσως είναι και η αδερφή μου εκεί και μαζί με τα κορίτσια της γειτονιάς μας, ντυθούν τσιγγάνες οι περισσότερες, με ένα μακρύ ΄΄μπόι΄΄ της μαμάς, μια πολύχρωμη μαντήλα στο κεφάλι και μια γύρω από την μέση.

Θα φύγουμε όλες μαζί και θα γυρίσουμε τα καλντερίμια της Μικρόπολης. Θα ξεκινήσουμε από την πλατεία την επάνω και θα σταθούμε να χαζέψουμε το περίπτερο του Ζάχου, στολισμένο αποκριάτικα, με τα καπέλα του Ζορό και τα καουμπόικα, να κρέμονται από το στέγαστρο του περίπτερου.

Θα ζηλέψω, είναι σίγουρο, τα στρογγυλά πολύχρωμα καπελάκια, από σφουγγάρι λεπτό και σγουρό, που θα κρέμονται δίπλα στις χάρτινες μάσκες, με τα σχιστά μάτια και το λεπτό λαστιχάκι, που όλο κόβονταν από την μία πλευρά μόλις τις φορούσαμε.

Θα κατηφορίσουμε μετά από την τούμπα, θα περάσουμε από την βόλτα του τζαμί, θα πιούμε νερό από την βρύση με την μεγάλη γούρνα και έξω από τον μύλο του Συλό θα συναντηθούμε με τα κορίτσια της εκεί γειτονιάς.

Μετά, βούρ για του Κατσαντρίδη.

Όπως θα είμαστε όλες μαζί, θα κατηφορίσουμε το καλντερίμι της εκκλησίας, θα περάσουμε από του ΄΄μπουρναλούκι ΄΄το ρέμα και μετά του Δημαρίδη θα περάσουμε τρέχοντας τον μύλο του Νίκογλου, για να καταλήξουμε λαχανιασμένες, στο μεγάλο νυφοπάζαρο έξω από το σινεμά του Καραφώτη.

Θα παίξουμε, θα τρέξουμε, θα γελάσουμε ανάμεσα στις κοπέλες και τα παλικάρια που θα κάνουν βόλτα και θα ερωτεύονται και θα ξαναγυρίσουμε πίσω, πριν βραδιάσει, γιατί φοβόμαστε να περάσουμε από τα μνήματα το βράδυ, μην ξεμυτίσει κανένας σκελετός. Είναι και του ψυχού…και γυρνάνε λένε οι ψυχές έξω από τους τάφους. Πού ξέρεις καμιά φορά…

Εμείς πάντως για καλό και για κακό, θα φτύσουμε στον κόρφο μας και θα πούμε το ξόρκι ΄΄Ιησούς Χριστός νικά και όλα τα κακά σκορπά΄΄…

Μαζί με τα άλλα κορίτσια και τα αγόρια ντυμένα καουμπόηδες, με τα χάρτινα σιρίτια στα μανίκια, στο στήθος και στα παντελόνια, θα ψάξουμε για ανοιχτοσιές.

Ίσως βρεθούμε κατά του Κερανά, (όχι μέχρι το ντεπόζιτο, πιο κάτω), για να δούμε τις ΄΄στριάλες΄΄ να ανάβουν, να φέγγουν και να σκορπίζουν τα δαιμόνια.

Όταν η λάμψη από τις φωτιές καταλαγιάσει, θα πάμε όλες στα σπίτια των παππούδων μας. Θα μαζευτούμε φέτος, όπως παλιά, στου παππού μου του Γιάννη, όπως τότε που συγκεντρώνονταν όλη η οικογένεια, οι θείες οι θείοι και τα ξαδέλφια τα πρώτα, με ένα πορτοκάλι στο χέρι, για συγχώρεση από τους μεγαλύτερους και για ΄΄χάτσκα΄΄ . Θα φιλήσουμε όλοι μικροί και μεγάλοι το χέρι του παππού, οι μαλωμένοι θα μονιάσουν και θα συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον, για όσα μας πίκραναν.

Η γιαγιά θα έχει έτοιμα βρασμένα αυγά, ένα για τον καθένα.

Με αυγό θα σφραγίσουμε το στόμα για την σαρακοστή και με αυγό θα το ανοίξουμε την Aνάσταση. Έτσι το θέλει η παράδοση.

Δεν θα το σφραγίσουμε όμως για το γέλιο που θα αρχίσει μετά, όταν

ο παππούς θα δέσει ένα κομμάτι ΄΄χάτσκα΄΄, (ξερό χαλβά για όσους δεν το γνωρίζουν) σε ένα σπάγγο μακρύ, στερεωμένο στην μία άκρη στο ξύλο που ανοίγει φύλλα η γιαγιά. Θα ανέβει ο παππούς σε μια καρέκλα, (είναι κοντούλης και δεν μας φτάνει) θα κουνάει πέρα δώθε τον χαλβά πάνω από τα κεφάλια μας και εμείς τα παιδιά, με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη θα προσπαθούμε να πιάσουμε με το στόμα την ΄΄χάτσκα΄΄. Θα πασαλειφτούμε, θα κολλάμε ολόκληροι και θα χοροπηδάμε, μα όλοι ξέρουμε, ότι η χάτσκα θα σταματάει περισσότερη ώρα στο στόμα της Αρετούλας, γιατί ο παππούς, δεν θα μπορεί να κρύψει την αδυναμία για την Αρετούλα του. Ξέρουμε επίσης πολύ καλά, ότι στο τέλος, ο Γιαννάκης, θα την πιάσει την ΄΄χάτσκα.΄΄ Έτσι ζιζάνιο και όλο νεύρο που είναι, θα χοροπηδάει σαν ΄΄σκάκλα΄΄ και θα μας κατατροπώσει όλους.

Εγώ το ξέρω καλά… Αν και πιο μεγάλη, δεν θα καταφέρω ποτέ να την πιάσω την ΄΄χάτσκα΄΄, όπως και η Μαρία μας, που δειλή και μαζεμένη, θα χοροπηδάει πάντα πίσω μας.

Τι λέτε λοιπόν Μικροπολιώτες;

Θα ανάψουμε φέτος μια ΄΄στριάλα΄΄ όλοι μαζί;

Ας πασαλειφτούμε με την ΄΄χάτσκα΄΄ και όποιος την πιάσει ,χαλάλι του!!!

Εγώ πάντως με ΄΄χάτσκα΄΄ ή χωρίς ΄΄χάτσκα΄΄,

εύχομαι σε όλους σας, όπου και αν βρίσκεστε.

<< ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ >>

Κούλα Καρνετσή

* Χάτσκα = Ξερός χαλβάς

* Στριάλα = Οι φωτιές απο Κέδρα