Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Αναμνήσεις από την ωραία Μικρόπολη από ΑΝΩΝΥΜΟΣ 50/55

Μήνυμα από Ανώνυμο Επισκέπτη της σελίδας


Εχει ζεστη σημερα, ο ηλιος λαμπει. Δεν θελουμε να κανουμε μαθημα ,πρεπει να παμε εκδρομη οποσδηποτε.....εκδρομη θελουμε...εκδρομη θελουμε....μια φωνη βγαλμενη απο δεκαδες στοματα.Και μια αλλη φωνη μονη της, αλλα δυνατη και βροντερη να λεει ....το συνεφφακι θα μας πλακωσει .....δειχνοντας συναμμα με το δαχτυλο εναν ξεθωριασμενο ασπρο μικρο λεκε στον καταγαλανο ουρανο.

Τελικα περασε το δικο μας .Την εκδρομη θα την παμε. .

Δεν ασχοληθηκαμε με το που θα παμε. Ειναι δεδομενο.Στα πλατανια...

Εκει πηγαιναν οι παλαιοτεροι εκει παμε εμεις εκει θα συνεχισουν να πηγαινουν και οι νεωτεροι λες και το μερος αυτο το εφτιαξε ο Θεος , για να εχουμε να πηγαινουμε εμεις τις ημερησιες εκδρομες μας.Θα ξεκινησουμε απ το κατω σχολειο και θα ανηφορισουμε για τον προορισμο μας. .

Ο δρομος θα γεμισει απο παιδια,ο αερας απο φωνες και γελια.

Δεν θα αργησουμε να φτασουμε, δεν ειναι μακρια ,αλλα και να ηταν εμεις θα τρεχαμε για να φτασουμε γρηγορα να πιασουμε και κανενα καλο μερος για να παιξουμε.

Εγω σημερα το εβαλα σκοπο.Θα φτασω πρωτος και θα παω να πιασω εκεινο το μεγαλο γερικο πευκο που απ τα γεραματα

λες κι επαθε τριχοπτωση και πεφτουν οι φλουδες του .

Θα το πιασω μονο για μενα, αντε και για κανενα κολλητο μου για να μου το χρωσταει χαρη για την επομενη φορα.Θα μασω οσες πιο πολλες φλουδες μπορω και εννοειται τις μεγαλυτερες.

Μ αυτες θα φτιαξω βαρκουλες που θα επιπλεουν στο νερο, αλλες μεγαλες ,αλλες μικρες.

Καποιες θα ειναι κακομουτσουνες και στραβες καποιες θα φερνουν τουμπα μες το νερο, αλλα αυτες που θα πετυχουν θα ειναι σιγουρα οι καλυτερες απο ολο το σχολειο.

Και εγω θα το χω κρυφο καμαρι για την τεχνη μου στην γλυπτικη και θα νοιωθω σαν μικρος καραβοκυρης.

Μετα θα παιξω με τις πρασιναδες, θα βρω και ενα σημειο που εχει παχια και αφρατα βρυα και λειχηνες και θα τα ξεκολλησω απ την γη βαζοντας ενα μυτερο ξυλο απο κατω.

Θα προσπαθησω να βγαλω μεγαλες πλακες για να κανω μεγαλο σπιτακι.

Θα στησω ξυλα που εχουν πεσει απ το πλατανο, σταυρωτα και ορθια να γινουν σαν σκεπη και μετα θα βαλω αντι για κεραμμιδια την πρασιναδα.

Και θα αφησω το σπιτακι μου εκει να με περιμενει μεχρι την επομενη φορα που θα παω εκτος κι αν με προλαβει καποια δυνατη νεροποντη και μου το καταστρεψει.

Και μετα θα πεινασω.Αλλα τι θα φαω?Δεν εχω παρει τιποτε μαζι μου.Αλλωστε η εκδρομη δεν ηταν προγραμματισμενη.

Αλλα και να ηταν μηπως ειχαμε στο σπιτι κλαμπ-σαντουιτς η τοστ με ζαμπον και κασερι?

Ειχαμε ομως ψωμι που μοσχοβουσε κι ας ηταν και μπαγιατικο ειχαμε και τυρι και ντοματα.Θα μπορουσα να παρω αν το ηξερα.

Ακομη κι η μανα μου αν το ηξερε θα μ εστελνε να παρω αγοραστο ψωμι απ τον Γιωργο τον φουρναρη και λιγη μορταδελα απ τους Γρηγοραιους κι ας μην μας περισσευαν τα λεφτα.

Αλλα τωρα η πεινα μου κοβει την κοιλια και μια μυρωδια απο ψημμενο κρεας κανει τα σαλια μου να τρεχουν.

Περπατωντας ακολουθω την μυρωδια και βλεπω τον Αργυριου μπροστα σε μια μεγαλη ψηστιερα να ψηνει μπριζολες και λουκανικα.

Παραπερα βλεπω τους δασκαλους καθισμενους στο ´´κεντρο´´με τα ουζακια τους και τις μπυριτσες τους να περιμενουν το καλοψημενο κρεατακι Αυτοι ηταν αλλωστε προνομοιουχοι ,αυτοι ειχαν την δυνατοτητα πιο συχνα απο εμας να γευονται τα καλυτερα.

Κι εμεις τα παιδια λιγα μετρα παραπερα να τους ζηλευουμε που το μπορουν.Τι καλα να ηταν κι ο μπαμπας μου δασκαλος ελεγα!

Αχ και να ειχα ενα διφραγκο τωρα, και τι αξια ειχε το διφραγκο?Θα μπορουσα να αγορασω ενα σαντουιτς με πατατες τηγανητες και αν γινοταν θα το ετρωγα κρυφα και γρηγορα πρωτου με ρωτησουν τα αλλα παιδια: Να δαγκασω μια?Και εγω τι να ελεγα?Αν ελεγα δαγκα θα τελειωνε αμεσως αν ελεγα οχι θα τους λυπομουν και με τι μουτρα εγω στην επομενη εκδρομη θα τους ρωτουσα: Να δαγκασω μια? Αδικα ομως ονειρευομαι δεν εχω διφραγκο μαζι μου.

Ευτυχως ομως εδω κοντα, απεναντι απο το κατηχητικο μενει ο νονος μου που τωρα ειναι Παππας ο γνωστος σε ολους Παππαριστειδης.

Θα παω εκει και το ξερω μολις με δει θα μου δωσει μια φετα ψωμι αλλειμενη με μπολικη μαρμελαδα.

Και θα ειναι το καλυτερο γευμα μου.Και μετα θα παιξω μηλακια με τα αλλα παιδια στο ισιαδι που κανουν βολτα οι μεγαλοι το βραδυ.

Και μπορει να παιξω σχοινακι, κι ευχομαι να μην με ακουμπησει γρηγορα το σχοινι και χασω Και μετα δεν θα εχει με τι αλλο να παιξουμε και θα ερθει το μεσημερι η ωρα που θα φυγουμε.

Και θα κατηφορησουμε για τα σπιτια μας, με την ευχη να εχουν οι δασκαλοι συντομα ορεξη να μας ξαναπανε εκδρομη.

Να ειστε καλα ολοι, Μικροπολιωτες και Μικροπολιωτισσες απανταχου της γης και αν δεν κανω λαθος εχει ζεστη σημερα κι ο ηλιος λαμπει στον ουρανο.


Τι λετε δεν παμε μια εκδρομη στα πλατανια?

ΥΓ. Η εκδρομη που θα μου μεινει αξεχαστη ειναι οταν ο Διαβολακος πηρε ενα ταψι ψημενο κρεας (αλλωστε ειχανε κατσικια στο σπιτι τους) πηρε και ενα μπουκαλι ουζο και μαζι με τον Γιαννη τον Μπαταρια,και αλλους που δεν θυμαμαι τα ετσουξαν λιγακι ,κι ο Σταμπολης και ο Δημαριδης οι δασκαλοι μας απειλουσαν οτι δεν θα μας ξαναπανε εκδρομη.Συγνωμη για τα παρατσουκλια αλλα στην Μικροπολη οπως ειναι γνωστο το παρατσουκλι ειναι πιο χαρακτηριστικο απ το επιθετο και ετσι γνωριζομαστε ολοι.

ΑΝΩΝΥΜΟΣ 50/55


Το παραπάνω κείμενο ήλθε με email στην Ιστοσελίδα και αναρτήθηκε όπως και όλα τα άλλα χωρίς καμία αλλαγή στο περιεχόμενο του.


Αγαπητέ Αποστολέα .....

θα χαρώ πολλή να έχω στο μέλλον ακόμη περισσότερες απο τις αναμνήσεις σου, σε ευχαριστώ απο Καρδιάς Γιαννης Μπάνιος


5 σχόλια:

  1. Γειά σου φίλε και συγχωριανέ ΄΄ανώνυμε΄΄.
    Όμως γιατί ανώνυμος? Τα γράφεις τόσο ωραία. Το κείμενό σου είναι καταπληκτικό και νομίζω ότι κάθε Μικροπολιώτης που θα το διαβάσει θα ήθελε να ξέρει το όνομά σου, όπως και εγώ αυτή την στιγμή που με έχει φάει η περιέργεια για το ποιός είναι αυτός που μου θύμισε τόσο όμορφες μέρες. Γιατί όπως και να το κάνουμε η εκδρομή ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί τότε που ήμασταν μαθητούδια, ταλαιπωρημένα μεν αλλά τόσο χαρούμενα και τόσο ξένοιαστα.
    Τότε που ήμασταν μαθητούδια και ξέραμε να παίζουμε και αφήναμε τις καρδιές μας να γεμίζουν και να ικανοποιούνται με τι... Με βρύα και φλούδες από πεύκο!!!
    Τότε που όπως τόσο ωραία περιγράφεις, με μια βαρκούλα, που δεν είχαμε ξαναδεί ζωντανά, παρά μόνο στα βιβλία και όμως την φτιάχναμε από φλούδα πεύκου. Και όχι απλώς την φτιάχναμε αλλά μπορούσαμε να αρμενίζουμε σε θάλασσες μακρινές και ας μην είχαμε ξαναδεί ποτέ μας θάλασσα και να ονειρευόμαστε ταξίδια μακρινά και αγαπημένα.
    Λοιπόν μ΄αυτές τις βαρκούλες πάντα είχα ένα πρόβλημα. Κάθε φορά στην εκδρομή στα πλατάνια, προσπαθούσα να φτιάξω και πάντα γύριζα με μια δυό στο σπίτι όχι όμως όλο καμάρι, γιατί αυτά τα ευλογημένα τα αγόρια, πάντα με ξεπερνούσαν και πάντα τις καλύτερες έκαναν. Έτριβα θυμάμαι το ξύλο πάνω σε μια πέτρα, το έδινα σχήμα, αλλά αυτό που τα αγόρια κατάφερναν ποτέ δεν το πέτυχα. Όλο στραβιές μου έβγαιναν. Όλο η πέτρα που έτριβα το ξύλο έφταιγε και μούβγαινε η βάρκα στραβιά, γι΄αυτό και μόλις πήγαινα στο σπίτι ξανάρχιζα το τρίψιμο πάνω στο τσιμέντο του σπιτιού μας, στράβωνα περισσότερο την βαρκούλα μου, άκουγα και κατσάδα από την μαμά που γέμιζα τον κόσμο πριονίδια. Δεν θα το πιστέψεις, αλλά αυτή την στιγμή έχω τόσο έντονη την μυρουδιά του τριμένου πεύκου...μα τόσο έντονη!!!
    Kαι μόνο γι΄αυτό σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
    Μεγάλη πια, όταν κάποια στιγμή βρέθηκα για βόλτα στα πεύκα με τα παιδιά μου, προσπάθησα να τους δείξω τις καλλιτεχνικές ικανότητες της μητέρας τους, αλλά ομολογώ ότι έγινα ελαφρώς ρεζίλι, γιατί ούτε καν το σχήμα της βάρκας δεν κατάφερα να δώσω, οπότε και εγώ ούτε τι προσπαθούσα να φτιάξω, τόλμησα να πω.
    Όσο για τα παρατσούκλια είχαν και έχουν νομίζω την μαγεία τους.
    Εμένα και την αδελφή μου για παράδειγμα κανένας δεν ήξερε το επίθετό μας.
    Η Κούλα και η Θοδώρα του ΄΄Ουτσή΄΄ ήμασταν, μέχρι που πήγα πρώτη εγώ σχολείο, ως μεγαλύτερη. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που φωνάζοντας η Κυρία Αθανασία Γκαδανίδου τα ονόματα, φώναξε Καρνετσή Κυριακή και όλα τα παιδιά έψαχναν να βρούν ποιά είναι και όταν δήλωσα παρούσα, με κοίταγαν τόσο περίεργα σαν να έβλεπαν μια άγνωστη.
    Σ έυχαριστώ για όλα αυτά τα ωραία που μας θύμισες. Θα περιμένουμε όλοι το επόμενο, επώνυμο όμως αυτή την φορά κείμενό σου. Γιατί τα πράγματα και τις καταστάσεις πρέπει να τις συνδέουμε και με πρόσωπα πολλά από τα οποία έχουμε ξεχάσει.
    Καιρός λοιπόν Μικροπολιώτες, όχι μόνο να θυμηθούμε τα παλιά, αλλά να θυμηθούμε και ο ένας τον άλλον.
    Σ΄ευχαριστώ από καρδιάς.
    Κούλα Καρνετσή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αθάνατη Μικρόπολη... Ανώνυμε με γύρισες 35 χρονια πίσω ίσως να είμαστε και στην ίδια τάξη; απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ για την εκδρομή που μας πήγες.
    Φιλικά Γ.Α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ «ανώνυμε 50-55»νάσαι καλά.
    Πόσο ωραία ήταν η εκδρομή που μας πήγες; Αξέχαστες οι εκδρομές στα πλατάνια και οι ημερήσιες στον Αη Γιώργη ,(στις οποίες έχω αναφερθεί σε προηγούμενο σχόλιό μου) και στα αλωνάκια!
    Αυτή η εικόνα των δασκάλων να πίνουν τα ουζάκια τους και μεις δήθεν τυχαία να τριγυρνάμε εκεί γύρω, μπας και μας δώσουν κανένα μεζέ, ήταν από τις πολύ χαρακτηριστικές. Στα στερημένα παιδικά μας μάτια, όλο αυτό, φάνταζε πολύ πλούσιο!
    Εγώ καλέ μου φίλε, στην επόμενη εκδρομή που θα πάμε, θα έχω μαζί μου μια τριχιά και στο μεγάλο πλατάνι, θα φτιάξω μια κούνια. Εκεί να δεις χαρές και ξεφωνητά. Ποιος θα πάει πιο ψηλά! Και επειδή το σχοινί θα είναι δικό μου, θα κουνιούνται μόνο αυτοί που συμπαθώ! Οι υπόλοιποι θέλω να με παρακαλάτε και γω να κάνω τη δύσκολη! Μέχρι να φύγουμε… .μπορεί και να σας πάρει η σειρά. ..Αστειάκι!... Ήμουν καλή, δεν έκανα τέτοια…
    Όσο για τις βαρκούλες τι να πω! Πραγματικά τις είχα ξεχάσει! Ένοιωσα τέτοια χαρά που τις ξαναθυμήθηκα! Σ’ευχαριστώ. Ήταν και αυτές ένα από τα πολλά αυτοσχέδια παιχνίδια που σκαρφίζονταν τα έξυπνά μας μυαλουδάκια, προκειμένου να καλύψουμε τις παιδικές μας ανάγκες.
    Πόσο έντονα παιδικά χρόνια ζήσαμε! Μας έλειπαν τόσα πολλά, αλλά δεν το καταλαβαίναμε γιατί αναπληρώνονταν από άλλα πιο σημαντικά! Πολύ παιχνίδι, γειτονιά, αλληλεγγύη, χαιρόμασταν με πράγματα ασήμαντα.
    Νάσαι καλά φίλε μου! Περιμένουμε να μας θυμίσεις κι άλλα ωραία! Να γράφεις και τα πρόσωπα που ‘εμπλέκονται ‘’για να θυμόμαστε και φίλους που πιθανόν έχουμε ξεχάσει.
    Μη ξεχνάμε πως έχουμε και κάποια ηλικία !.....Φιλιά!....
    Πάντως με τρώει η περιέργεια ποιος μπορεί να είσαι;
    Φανατική Μικρόπολης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ Ανώνυμε, καλωσόρισες στην παρέα! Η εκδρομή σου με συγκίνησε, παρόλο που ανήκω σε μια πιο "τυχερή" γενιά, γιατί με έκανε να βιώσω έμμεσα καταστάσεις που ξέρω ότι έχουν ζήσει πολλοί δικοί μου άνθρωποι, θείοι,ξαδέρφια, αλλά κυρίως γιατί είχε αυθεντικότητα... Περιμένουμε και άλλες ωραίες "εκδρομές" από εσένα,αλλά θέλω να προσκαλέσω και τους άλλους φίλους της ιστοσελίδας να έρθουν μαζί μας γράφοντας δυο λόγια ο καθένας! Είναι ωραίο να νιώθουμε ότι η παρέα μεγαλώνει και ότι η σελίδα της Μικρόπωλης γίνεται σημείο συνάντησης.. Φιλικά, Β.Δ.Β

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΩΤΙΣΕΣ blogger. ΖΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΙΝΤΕRΝΕΤ ΚΑΙ ΦΘΑΣΑΜΕ ΕΔΩ NA ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΔΙΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΑΝ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ.ΟΜΩΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ ΤΗΝ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ ΤΟΣΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΣ ΖΩΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ.ΤΟΤΕ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΜΙΚΡΟΠΟΛΗ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΕΝΩ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΝΟΙΑ .ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΖΕΙ, ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΕΧΕΙ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η 'ΜΑΝΑ ΜΑΣ' .ΑΥΤΗ Η ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ. ΑΥΤΗ Η ΜΑΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΙΚΡΑΝΕ ΚΑΠΟΤΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΑΣ ΓΛΥΚΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΣΕΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΜΟΝΗ ΤΗΝ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ .ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΚΡΟΠΟΛΗ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΤΟΣΑ ΟΜΟΡΦΑ ΣΗΜΕΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΟΠΟΥ ΠΑΙΖΑΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΣΑΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΝΕΙΡΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ.ΤΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΚΕΜΕΡΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΑΚΤΕΣ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ.ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΑΡΓΥΡΟ ΓΙΑ ΦΑΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ ΔΑΜΑΣΚΗΝΑ.ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΥΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ' ΓΚΑΛΑΓΚΟΥΣΙΑΣ'.ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ ΑΛΩΝΙ ΣΤΟ 'ΜΠΟΥΡΝΑΛΟΥΚΙ'ΟΠΟΥ ΠΑΙΖΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΤΟΞΑ ΚΑΙ ΒΕΛΗ.ΣΤΗ ΤΟΥΜΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΗΦΟΡΑ ΟΤΑΝ ΤΡΕΧΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ' ΤΣΕΣ ΜΑΛΙΚ ' ΣΤΟ ΡΕΜΑ ΟΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΑΝ ΟΤΑΝ ΣΧΟΛΑΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΩ ΚΑΙ ΚΑΤΩ ΣΥΝΟΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΖΑΜΕ ΤΟΝ ΓΝΩΣΤΟ ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟ'΄ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΚΑΦΑΛΙ ΑΝΟΙΓΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΩ ΑΛΛΟ. ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ ΜΙΚΡΟΠΟΛΗΣ ΟΠΟΥ ΕΒΓΑΛΕ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΑΙΧΤΕΣ .ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ 'ΑΝΩΝΥΜΟΣ' ΘΑ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ .ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΟΥΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΔΙΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΗΣΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΒLOGGER ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΠΟΛΗΣ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΕ ΚΟΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ. ΝΙΚΟΣ ΣΜΟΛΟΚΤΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ Ν ΔΡΑΜΑΣ .ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή