Ουζούνη Μαρία

Μαρία Ουζούνη:  Αγία Πετρούπολη – Κάτω Πατήσια

€11,50

Αποστέλλεται εντός 1-5 εργάσιμων ημερών

 Η Μαρία Ουζούνη γεννήθηκε στη Μικρόπολη Δράμας όπου μεγάλωσε ως τη στιγμή που μπήκε στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Σήμερα ζει στη Δυτική Αθήνα, αφού πέρασε από Πάτρα, Ακαδημία Πλάτωνος, Μενίδι, Αίγινα και Βραζιλία. Εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση τα τελευταία 15 χρόνια.
Έχει γράψει παιδικά παραμύθια, έχει κάνει μεταφράσεις και έχει συμμετάσχει στην ερευνητική εργασία για τη μετανάστευση και στην έκδοση του βιβλίου "Guardioes da memoria" της Βασιλικής Κωνσταντινίδου, στο Σάο Πάουλο της Βραζιλίας.

Email: ouzounimaria(at)yahoo.gr


Το βίντεο της βιβλιοπαρουσίασης 

 

Foto από την παρουσίαση του βιβλίου
 

Βιβλιοκριτική της Μαριάννας Τζιαντζή.

Εκδόσεις των Συναδέλφων

Το Αγία Πετρούπολη – Κάτω Πατήσια είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Μαρίας Ουζούνη και επίσης είναι ο πρώτος τίτλος στη σειρά «Λογοτεχνία στην Ελλάδα» των Εκδόσεων των Συναδέλφων, ένα αυτοδιαχειριζόμενο συνεταιριστικό εκδοτικό εγχείρημα που αξίζει να το προσέξουμε και να... το ενισχύσουμε.

Εδώ ξεδιπλώνονται αρκετές ιστορίες μες στη διπλή ιστορία, δηλαδή την ιστορία με μικρό «ι» (το «στόρι»), αλλά και τη μεγάλη Ιστορία (επανάσταση του 1905 στη Ρωσία, παραμονές τουΑ’Παγκόσμιου Πολέμου).

Πρωταγωνιστές είναι πρόσωπα, τόποι και πράγματα. Στα πρόσωπα συγκαταλέγονται Ρώσοι αριστοκράτες και πληβείοι, νόμιμα και νόθα τέκνα, Έλληνες της διασποράς αλλά και ξένοι μετανάστες στη σύγχρονη Ελλάδα. Ανάμεσα στα «πράγματα» κυριαρχεί ένα πιάνο του 19ου αιώνα, μοναδικό έργο τέχνης και μαστοριάς, συναντάμε όμως και μια χειροποίητη κασετίνα, καθώς και μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία.

Πρόσωπα, πράγματα, τόποι και διαδρομές. Μόσχα, Κριμαία, Οδησσός, Μενίδι, Πατήσια, Κηφισιά, Βούλα. Μέγαρα και υπόγεια. Τροχιές που διασταυρώνονται, ιστορίες που εξελίσσονται με όρους που δεν είχαν προβλεφθεί ή σχεδιαστεί από τα υποκείμενα.

Η πλοκή, παρά τη φαινομενική πληθωρικότητά της, είναι το πιο δυνατό στοιχείο αυτού του μυθιστορήματος. Μια πλοκή που κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση (χωρίς να παίζει δημαγωγικά και συναισθηματικά με τα νεύρα του) και ταυτόχρονα, δεν φαίνεται επινοημένη, τραβηγμένη από τα μαλλιά, παρά τα όσα ασυνήθιστα συμβαίνουν, παρά το παχνίδι των συμπτώσεων. Το Αγία Πετρούπολη – Κάτω Πατήσια θα μπορούσε να γίνει σενάριο για ταινία ή για τηλεοπτική σειρά με λίγα επεισόδια αλλά με πολύ ισχυρή απήχηση. Πιστεύω ότι αρκετοί καλοί Έλληνες σκηνοθέτες θα υπέγραφαν με περηφάνια τη μεταφορά του στην οθόνη.

Η μουσική, η επανάσταση, η γυναικεία χειραφέτηση, η μετανάστευση, τα χαμένα αλλά και τα ξανά κερδισμένα όνειρα, η φιλία είναι μερικά από τα θέματα τον βιβλίου, το οποίο είναι γραμμένο «και» με γεωγραφική και ιστορική ευαισθησία (και όχι απλώς με «γυναικεία»). Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η ημερομηνία ολοκλήρωσης του, όπως αναγράφεται στο τέλος, είναι ο Δεκέμβρης του 2006: Μα είναι δυνατόν ένα τόσο καλό μυθιστόρημα να έμεινε σχεδόν έξι χρόνια στο συρτάρι;

Ενδεχομένως ο αναγνώστης να εντοπίσει ορισμένες αδυναμίες, όμως συνολικά το βιβλίο αυτό σε γοητεύει και σε κερδίζει.

Πηγή: ΠΡΙΝ 22/7/12

Ένα πιάνο μετακινείται δύσκολα. Kι όμως, το πιάνο της ιστορίας αυτής ταξιδεύει από την Αγία Πετρούπολη προς διάφορες κατευθύνσεις, κι από τα χρόνια της προεπαναστατικής Ρωσίας προς άλλες εποχές, μέσα από επαναστάσεις και μεταναστεύσεις, μέσα σε μια συνεχή κίνηση ανθρώπων και ροή γεγονότων.

Μια μυθιστορία μέσα στην ιστορία, πλεγμένη με ζωές ανθρώπων και γεγονότα, με άγνωστες ζωές, αλλά και «σπουδαίες», με γεγονότα κοσμοϊστορικά, αλλά και γεγονότα μικρά, καθημερινά, στους πολύμορφους χώρους των ανθρώπων, σε αυτοκρατορικές πόλεις της Ρωσίας και χωριά μουζίκων, σε ρομαντικά θέρετρα ή οδοφράγματα, αλλά και στις πεζές συνοικίες της σύγχρονης Αθήνας.

Πηγή:  sibilla-gr


Την Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου κάναμε τη διαδρομή Αγία Πετρούπολη – Κάτω Πατήσια συντροφιά με το ομώνυμο μυθιστόρημα της Μαρίας Ουζούνη που παρουσιάστηκε στο βιβλιοπωλείο των «Εκδόσεων των Συναδέλφων». Μπορεί κανείς να δει περισσότερα για την πολύ ενδιαφέρουσα και πολλαπλά ελπιδοφόρα αυτή εκδοτική προσπάθεια εδώ. Στο βιβλιοπωλείο, που βρίσκεται στην οδό Ερεσσού 35, βρίσκει κανείς βιβλία σε εντυπωσιακά χαμηλές τιμές.
Το πολύ ενδιαφέρον αυτό μυθιστόρημα, παρακολουθεί τη διαδρομή ενός πιάνου -και των ανθρώπων που συνδέθηκαν μ’ αυτό- στο χώρο και στο χρόνο.
Εύλογα λοιπόν η εκδήλωση συνοδεύτηκε από τη μουσική που έπαιξε η Χριστίνα, οι νότες της οποίας γεφύρωσαν μουσικά τις δύο ομιλίες αλλά δημιούργησαν και το κατάλληλο κλίμα χαλαρώνοντας τους ακροατές και τις ομιλήτριες.
Μίλησαν οι
-Ευγενία Μιχαλοπούλου, επιμελήτρια και
-Μαρία Ουζούνη, συγγραφέας του βιβλίου.
Παρουσιάζουμε σήμερα την ομιλία της Ευγενίας Μιχαλοπούλου και θα επανέλθουμε με την ομιλία της συγγραφέως. Περισσότερα -και πολύ ενδιαφέροντα- για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Επίσης, εδώ υπάρχει η βιβλιοκριτική της Μαριάννας Τζιαντζή.





Η ομιλία της Ευγενίας Μιχαλοπούλου
Πρώτη φορά παρουσιάζω ένα βιβλίο και νιώθω λίγο αμήχανα. Δεν έχω καμία ειδική σχέση με τη λογοτεχνία, δεν είμαι κριτικός, ούτε λογοτέχνης , τίποτα τέλος πάντων που να εξηγεί την παρουσία μου απόψε εδώ. Είμαι μόνο αναγνώστρια. Όπως όλοι και όλες μας, τίποτα παραπάνω. Αλλά είμαι εδώ γιατί ήθελα πολύ να παρουσιαστεί αυτό το βιβλίο. Από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Το «διάβασα» δεν είναι ακριβώς η κατάλληλη λέξη, θα έλεγα –αν θέλω να κυριολεκτήσω- το ρούφηξα χωρίς να το αφήσω από τα χέρια μου.
Και όταν το διάβασα, όταν το τέλειωσα, το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκα, αυθόρμητα ήταν: «μπορεί κάποιος να μου πει για ποιο λόγο ακριβώς δεν ήθελαν η Άγρα, ο Καστανιώτης και άλλοι «αναγνωρισμένοι οίκοι» να εκδώσουν αυτό το βιβλίο; Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ως άξιο να εκδοθεί το οποιοδήποτε βιβλίο μόνο και μόνο γιατί το έχει γράψει κάποιο όνομα ή γιατί ο συγγραφέας του κινείται σε κανάλια δημόσιων σχέσεων που  έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν την οποιαδήποτε μετριότητα;
Προφανώς δεν θα πάρω απάντηση. Αλλά είμαι ευχαριστημένη που παρουσιάζεται απόψε το Αγία Πετρούπολη – Κάτω Πατήσια και λέω ένα «ευχαριστώ» στις Εκδόσεις των Συναδέλφων που το εξέδωσαν. Και στην Μαρία που το έγραψε.
Ξεκίνησα να το διαβάζω γιατί το έγραψε η Μαρία. Λίγο από περιέργεια, λίγο από υποχρέωση, λίγο από ευγένεια σε μια φίλη και συντρόφισσα. Και σύντομα ξέχασα ποια το είχε γράψει και βρέθηκα να ταξιδεύω. Από το 1900 στο 2000. Από τη Μόσχα στις γειτονιές της Αθήνας και από την Αθήνα στις γειτονιές του Τολστόι και του Ντοστογιέφσκι. Βρέθηκα να ταξιδεύω στην ιστορία μέσα από τις διαδρομές πραγματικών, καθημερινών ανθρώπων, εκείνων, που η Ιστορία όπως την γράφουν οι από πάνω, τους ξεβράζει σαν πρόσφυγες, εξόριστους, μετανάστες, και, -συχνά- σαν αποβράσματα της κοινωνίας.
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα; Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα; Δεν μπορώ αλλά και ούτε θέλω να το κατατάξω. Μου αρέσουν τα ιστορικά μυθιστορήματα νομίζω όμως πως συχνά χρησιμοποιούν σαν αφορμή τους καθημερινούς ανθρώπους και τις ιστορίες τους για να μιλήσουν για τα μεγάλα γεγονότα της Ιστορίας.
Η Μαρία αντίθετα επιλέγει να δώσει το βάθος του χρόνου της ιστορίας μέσα από τις ιστορίες εκείνων που  ζουν τις συνέπειες της Ιστορίας (με το «γιώτα» κεφαλαίο).
Και το κάνει δεξιοτεχνικά. Το βιβλίο έχει μια καταπληκτική ισορροπία ανάμεσα στην πλοκή, την αφήγηση των προσωπικών ιστοριών και το ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον των προσώπων. Έχει τέμπο, έχει ρυθμό, έχει (το πιο δύσκολο από όλα κατά την γνώμη μου): οικονομία, τίποτε το περιττό… Έχει εκείνη τη χρυσή απόσταση του αφηγητή από αυτό που αφηγείται, έχει όλη την ευαισθησία –πολιτική, κοινωνική, ηθική- χωρίς να την υποκρίνεται, έχει την Αθήνα έτσι όπως δύσκολα μπορεί κανείς να την βάλει σε ένα λογοτεχνικό βιβλίο… Έχει, εν τέλει, όλη την επινοητικότητα που κάνει τις ιστορίες –συνηθισμένων ή όχι προσώπων και καταστάσεων- λογοτεχνία. Καλή λογοτεχνία. Γιατί, πέρα από την έμπνευση –πολύ σημαντικό κομμάτι υποθέτω για κάθε δημιουργό- , έχει πολλή δουλειά πίσω του: μεθοδικό ψάξιμο της ιστορίας και της πολιτικής και κοινωνικής γεωγραφίας των τόπων, μελέτη των εποχών που αφηγείται,  βαθιά γνώση της ρώσικης λογοτεχνίας. Και μια γραφή που κυλάει αβίαστα  γιατί είναι δουλεμένη, μια αφήγηση που δε στολίζεται για να εκβιάσει συναισθήματα στον αναγνώστη.
Και πάνω απ’ όλα έχει βαθύ σεβασμό για τον άνθρωπο.
Ο Σορίν και η Κάτια, τα δύο  κεντρικά πρόσωπα δεν είναι ήρωες ούτε άγιοι. Είναι οι από κάτω του κάθε καιρού, του κάθε παρόντος, που παλεύουν να σταθούν χωρίς να διεκδικούν καμιά θέση στο πάνθεο των μεγάλων ηρώων της λογοτεχνίας. Ή της ιστορίας.
Η Άννα Καρένινα και η ιστορία της, ήταν –μου φαίνεται- το μέσο, απλώς το μέσο, για τον Τολστόι. Για να μπορέσει να μιλήσει για τα μεγάλα προβλήματα, φιλοσοφικά, πολιτικά, υπαρξιακά που τον ταλάνιζαν.
(Συγχωρέστε μου τις συγκρίσεις με τα «ιερά τέρατα» αλλά είμαι απλώς μια αναγνώστρια και μπορώ να μιλάω χωρίς κανένα δέος).
Η Κάτια και ο Σορίν δεν είναι μέσο για τη Μαρία, είναι το κέντρο της ιστορίας της, συνηθισμένοι άνθρωποι που διεκδικούν τη ζωή μέσα σε ένα σύστημα που τους συνθλίβει. Η τσαρική Ρωσία, η μετά την πτώση του τείχους το Βερολίνου Ευρώπη, η νεοφιλελεύθερη  Αθήνα του ονείρου και της φτώχειας, μεγέθη που δεν μπορεί να αντιπαλέψει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος. Η Μαρία λέει, «ναι, μπορούμε». Εγώ νιώθω, -έτσι ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο- πως της οφείλω ένα «ευχαριστώ» για αυτήν την τόσο σεμνή αισιοδοξία που έχει κέντρο της τον συνηθισμένο άνθρωπο.
Και άλλο ένα «ευχαριστώ στις Εκδόσεις των Συναδέλφων γιατί μου –μας- αποδεικνύουν ότι «ναι, μπορούμε». Μπορούμε να δημιουργήσουμε και να μοιραστούμε αυτή τη δημιουργία χωρίς αυτούς που ορίζουν τι είναι «μεγάλη και άξια λόγου τέχνη, μεγάλη ζωγραφική, μεγάλη μουσική, μεγάλη λογοτεχνία».
Και σε άλλα. Και στην Μαρία και στις Εκδόσεις Συναδέλφων.

Πηγή: vathikokkino.com