ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΟΠΟΛΗ.ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ
ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗ.
ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ/ΝΥΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ.ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥς ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΠΑΝ ΩΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙς ΤΟΥς ΠΡΩΣΟΠΙΚΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕς ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ.
ΕΥΟΜΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΠΡΟς ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
Φ.Μαρία
Φ.Μαρία
Kapodistrias.......... Me ta ola tou...............
ΑπάντησηΔιαγραφήTo Γυμνάσιο δεν μεταφέρεται , το γυμνάσιο τής Μικρόπολης έκλεισε.Σειρά εχει το σχολείο και το νηπειαγωγείο, κάποιοι στο χωριό να το καταλάβουν και να μην καλύπτουν τους ανίκανους.φτάνει η υποβάθμιση για χαρη μερικών που θέλουν να το παίζουν εξουσία .Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς τέλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙ ΕΠΩΝΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΩΝΗΜΑ.ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΙΚΑΝΟ,ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΤΙς( ΚΑΜΠΑΝΕς ΠΟΛΙΤΙΚΑ)ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΙΤΑΕΙ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΕΝΑΣ.ΟΤΑΝ ΘΕ ΕΡΘΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙς ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ¨¨ΕΜΕΙς ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΘΑ ΦΤΑΙΜΕ.ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΑπάντησηΔιαγραφήTo Γυμνάσιο μεταφέρεται, το γυμνάσιο έκλεισε…. Άλλοι προσπάθησαν για το ένα ,άλλοι δεν προσπάθησαν για το άλλο...και γω,… διαβάζω όλα αυτά, βλέπω στη φωτογραφία το σχολειό μου το αγαπημένο, το νοιώθω μόνο και μαραζωμένο σαν να ζητάει βοήθεια και δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου.. Αυτό το σχολειό που κάποτε έσφυζε από ζωή, που οι φωνές μας στα διαλείμματα τάραζαν την ησυχία του χωριού, αυτό που στέγασε τα παιδικά μας όνειρα και του οφείλουμε την πνευματική και επαγγελματική μας εξέλιξη, τώρα να απειλείται με κλείσιμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την εικόνα του μπροστά μου.
Οι μεγάλες αίθουσες με τα ξύλινα πράσινα θρανία στα οποία καθόμασταν
τρεις- τρεις ,καμιά φορά και τέσσερεις, γιατί ήμασταν πάρα πολλά παιδιά και δεν χωρούσαμε.
Η σκηνή στον επάνω όροφο, κρυμμένη πίσω από τις τεράστιες ξύλινες πράσινες πόρτες, οι οποίες άνοιγαν μόνο για τη Χριστουγεννιάτικη γιορτή και στις 25 του Μάρτη για να παίξουμε κάποιο θέατρο.
Οι ήρωες του ΄21 καμάρωναν στους τοίχους του πάνω και κάτω διαδρόμου και διάσπαρτα διάφορα αρχαία ρητά, που δεν θυμάμαι αν μπορούσαμε να τα ερμηνεύσουμε.
Το ασπρόμαυρο καρό πάτωμα στους διαδρόμους και το μωσαϊκό στις σκάλες.
(Έχω πολλά χρόνια να μπω μέσα και δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα ή τα έχουν ανακαινίσει)
Και μια παράξενη μυρουδιά, διάχυτη παντού, η οποία δεν φεύγει ποτέ από τη μνήμη μου.
Τις μηλίτσες δεξιά και αριστερά της εισόδου τις θυμόσαστε παιδιά; τα κρινάκια και τις τριανταφυλλιές; Θυμάστε που μια από τις τιμωρίες μας ήταν να σκάβουμε και να ποτίζουμε τον κήπο; Το πευκάκι στην κάτω άκρη της αυλής αριστερά και οι ακακίες γύρω-γύρω, που στη σκιά τους παίζαμε ‘’μπιτσιάκο’’ στο τρυφερό χορτάρι;
Φίλοι της γενιάς μου, ελάτε να θυμηθούμε ωραίες ιστορίες που είχαν σχέση με τη σχολική ζωή μας! Είμαι σίγουρη πως κάτι ξεχωριστό θα έχει ο καθένας μας να θυμηθεί.
‘’φανατική Μικρόπολης ‘’
Θ. Καρνετσή.