Παρέλαση Πολ.Συλ. για την 25 Μαρτίου 2011

Το βουνό Φούτζι στα κόκκινα, Ονειρα, 1990

ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ

ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗ

ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΟΠΟΛΗ.ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ

ΤΟ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗ.

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ/ΝΥΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΕΙΣΕΙ.ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥς ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΟΝ ΠΑΝ ΩΣΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙς ΤΟΥς ΠΡΩΣΟΠΙΚΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕς ΝΑ ΜΠΟΥΜΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ.

ΕΥΟΜΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΠΡΟς ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ 
Φ.Μαρία

ΤΟ ΑΝΑΜΑ ΤΗΣ ´´ΣΤΡΙΑΛΑΣ``

ΤΟ ΑΝΑΜΑ ΤΗΣ ´´ΣΤΡΙΑΛΑΣ``

Παραμονές Καθαράς Δευτέρας και το μυαλό μου γυρνάει στα χρόνια της εφηβείας τα χρόνια που κάθε περίοδο του χρόνου μας είχε απασχολημένους ανάλογα.

Κοντεύει Καθαρά Δευτέρα και κάθε χρόνο τέτοια εποχή, οι προετοιμασίες για το άναμα της μεγάλης φωτιάς, της ´´στριάλας´´ ήταν στο κόκκινο.

Γιατί εκτός των άλλων ο ανταγωνισμός για την μεγαλύτερη `` στριάλα´´ με τις άλλες γειτονιές ήταν μεγάλος. Ήταν αδιανότητο για μας τότε να ανάψει μεγαλύτερη φωτιά η παρέα από το κακατσούλι η της κάτω συνοικίας, και αυτό με κάθε τίμημα!

Και όπως είναι φυσικό ``στριάλα΄΄ σήμαινε για μας φωτιά με λάστιχα οχημάτων!

Λάστιχα, πολλά λάστιχα όσο ποιο πολλά γινόταν, κάθε είδους, μικρά,μεγάλα,παλιά,χαλασμένα από αυτοκίνητα,τρακτέρ,κομπίνες,ποδήλατα,δεν είχε σημασία, αρκεί να μπορούσαν να καούν στην δική μας φωτιά.

Για να πώ την αλήθεια δεν ξέρω πως απικράτησε να ανάβουν λάστιχα αντί για ``χόινες΄΄(θάμνους) την παραμονή της Καθαρής Δευτέρας στην Μικρόπολη αλλά έτσι κάναν οι μεγαλύτεροι έτσι κάναν τα αδέρφια μας, αυτό κάναμε και εμείς, και τότε δεν μας ενδιέφερε κιόλας. Στόχος να μαζέψουμε όσο γίνετε ποιό πολλές ρόδες.

΄Ολο τον χρόνο μαζεύαμε λάστιχα από αποθήκες, ρέματα, και όπου άλλού μπορούσαμε να βρούμε στο χωριό, με τα χέρια τα κουβαλούσαμε τα σπρώχναμε γινόμασταν μαύροι στην κυριολεξεία, φώναζαν οι μανάδες μας, αλλά είπαμε το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να έχουμε την ποιο μαγάλη ``στριάλα΄΄. Μαζεύαμε από το χαρτζηλίκη μας λεφτά για να πληρώσουμε τον Λευτερήκα να μας πάει με το φορτηγό του στην Προσοτσάνη και στην Δράμα για να μαζέψουμε και από εκεί όσα παλιά λάστιχα βρούμε από τα συνεργεία εκεί, και να τα φέρουμε στην Μικρόπολη για την μεγάλη φωτιά!!!! Και όταν κόντευαν οι μέρες και μαζευόταν όλα σε κάποιο χωράφι η μπαξέ και περίμεναν την μεταφορά τους εκεί πάνω από τα πεύκα στην μεγάλη στροφή μετά τον Αη Γιώργη με τον διαμαντένιο βράχο, εκεί άρχιζε και το μεγάλο βάσανο.Μην τυχόν έρθουν παιδιά από άλλη παρέα και μας κλέψουν καμιά ρόδα, με βάρδιες τα φυλάγαμε μέρα νύχτα…σκοπιές κανονικά, όπως στον στρατό!!!!!

Όσοι από εμάς δεν φύλαγαν την στίβα με τις ρόδες προσπαθούσαν να ``βάλουν χέρι΄΄ την νύχτα στις ρόδες των άλλων, το ίδιο βέβαια έκαναν και οι άλλοι!!

Ο κλέψαν του κλέψαντος που λένε!!! Μέχρι και ξύλο έπεφτε για μια ρόδα….ειδικά αν ήταν και καμιά ``πισινέλα΄΄ χαμός…ποτέ όμως δεν χάλασε φιλία, την άλλη μέρα όλα καλά. Και έπειτα το επόμενο βάσανο, η μεταφορά τους στην στροφή ποιο πάνω από τον Αη Γιώργη. Μικρότεροι τις ανεβάζαμε με τα πόδια δυό δυό, μέχρι και στον λαιμό κρεμούσαμε καμία ποιο μικρή, και βούρ στον ανήφορο μέσα από τα πεύκα και πάλι πίσω εως ότου ανέβουν όλες στην θέση τους. Εκείνες οι πισινέλες που ήταν και πάνω από το μπόι μας ήταν και οι δυσκολότερες…Αφού μεγαλώσαμε λίγο πέρναμε τα τρακτέρ των πατεράδων μας, πολλές φορές και δίχως δίπλωμα, και έτσι έγινε η μεταφορά ποιο εύκολη όμως έτσι μπορούσαμε να μεταφέρουμε περισσότερες. Το ``ρεκορ΄΄ μας θυμάμε ήταν μια χρονιά περίπου 1000 λάστιχα!!!!!!...Και όταν ερχόταν η στιγμή της πυράς την παραμονή της Καθαράς Δευτέρας ….χαμός, τρέλα, γέλια,ικανοποίηση, η απόλυτη χαρά…όποιος δεν στάθηκε δίπλα στην ``στριάλα΄΄ δεν μπορεί να το καταλάβει. Το φώς από την φλόγα που έφτανε πολλά μέτρα ψηλά, το μαύρο ντουμάνι από τα καμμένα λάστιχα ο θόρυβος από τα λινά μας γέμιζε τόσο χαρά…και κάποιοι εξυπνότεροι έριχναν και κανένα μπουκάλι ``αεροζόλ΄΄ μέσα, έτσι για να σπάσουμε πλάκα…πραγματική κόλαση!!! Αλοίμονο όταν ο αέρας φυσούσε κατά το χωριό μεριά και σε όποια νοικοκυρά είχε απλωμένη μπουγάδα!! Ταυτόχρονα άναβαν και οι ``στριάλες΄΄ στις άλλες γειτονιές αλλά καμιά δεν ήταν σαν την δική μας στον Αη Γιώργη.Κάποιοι μας έλεγαν πως η ``στριάλα΄΄ μας φαινόταν μέχρι την Καβάλα και αυτό μας έκανε ακόμα ποιο υπερήφανους για το ``κατόρθωμά΄΄ μας.

Ήμασταν κουρασμένοι, βρώμικοι αλλά τόσο χαρούμενοι!

Τότε βέβαια το νεανικό μαυλό μας δεν έφτανε να σκεφτούμε πόσο τραγικά επικύνδυνο ήταν όλο αυτό το παιχνίδι της ``στριάλας΄΄ για εμάς, τις οικογένειές μας αλλά και όλο το χωριό. Το ότι σήμερα υπάρχει ακόμα να στολίζει το όμορφο χωριό μας, το πευκόδασος και δεν κάηκε από κάποιο φλεγόμενο λάστιχο, μάλλον στην θεά τύχη το χρωστάμε!! Και εκτός του ότι δεν μας ``έκοβε΄΄ εμάς, δεν μας εμπόδιζαν καθόλου και οι μεγαλύτεροι, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα, μας βοηθούσαν και μας ενθάρρυναν στο εγχείρημά μας.

Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι και περίμεναν να δούν τον μαύρο καπνό της ``στριάλας΄΄, εκτός ίσως από τις μανάδες μας.

Θυμάμε μια χρονιά που λόγου χιονιού και πάγου δεν μπορέσαμε να ανεβάσουμε τα λάστιχα στην στροφή του Αη Γιώργη και τα ανάψαμε πίσω από το επάνω σχολείο προς τον Προφήτη Ηλία μέσα σε ένα χωράφι. Η ``στριάλα΄΄ άναψε όμως δεν ήταν ίδια με τις άλλες…έπρεπε η φλώγα να φαίνετε από μακριά!

Όταν βρίσκομαι στο χωριό και περνάω από εκείνη την στροφή, το σημείο που άναβε παραδοσιακά η φωτιά μας πάνω από τον Αη Γιώργη στον βράχο με τα διαμάντια, το μέρος όπου ήταν το επίκεντρο της ζωή μας αυτές τις μέρες της Αποκριάς, πάντα σταματώ, και βλέπωντας το ακόμα μαυρισμένο χώμα και τις πέτρες περνούν οι αναμνήσεις μια μια από το μυαλό μου , και κάθε φορά σκέφτομαι το ίδιο πράγμα, τι να ήταν αυτό που μας φύλαξε και δεν έγινε ποτέ κανένα κακό…

Περνούσαμε όμορφα στην Μικρόπολη κάθε εποχή του χρόνου…πάντα υπήρχε κάτι να μας γεμίζει..να μας κάνει να μην βαριώμαστε ποτέ.

Με αυτές τις σκέψεις και τις αναμνήσεις από το άναμα της ``στριάλας΄΄ σας χαιρετώ Μικροπολιώτες και σας εύχωμαι καλή Καθαρά Δευτέρα και καλή Σαρακοστή σε όποιο μέρος αυτού του κόσμου και να είστε.

Φιλικά

Μάντης Μπάνιος