ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ Από την Κούλα Καρνετσή

Τα Χριστούγεννα πέρασαν. Πέρασε και η πρωτοχρονιά.

Καλά πέρασα και εγώ, δεν λέω…ήταν όμορφα! Μαζευτήκαμε πάλι, φίλοι και συγγενείς όπως κάθε χρόνο.

Φάγαμε, ήπιαμε, το γιορτάσαμε, όπως έπρεπε. Χαρήκαμε, γελάσαμε, θυμηθήκαμε πάλι ένα σωρό, έτσι, όπως γίνεται πάντα όταν μαζεύεται το σόι.

Εμένα όμως, ένα κενό μου έμεινε.

Ένα κενό που χρόνια τώρα το νοιώθω κάθε Χριστούγεννα.

Έμεινα με τον καημό ενός Χριστουγεννιάτικου δένδρου.

Ενός δένδρου, όχι όπως αυτά που στολίζουμε σήμερα και ομορφαίνουν το σαλόνι μας. Τέτοιο στόλισα..

Εγώ, άλλο πράγμα ήθελα…

Ένα δένδρο ήθελα από ΄΄χόινα΄΄ , κομμένη από την πλαγιά του Αγίου Κωνσταντίνου.

Να την βάλω σε έναν τενεκέ, γεμάτο χώμα από τον μπαξέ μας,  ντυμένο με κόλλα μπλε, από αυτήν που ντύναμε τα τετράδια, να το στήσω έξω, στο τσιμεντένιο χαγιάτι του παλιού μας σπιτιού, κάτω από την ξύλινη σκάλα που ανέβαινε στο απάν το πάτωμα.

Να το στήσω και να το στολίσω, την παραμονή των Χριστουγέννων, τότε που όλο και κάτι μισόφραγγα θα μάζευα από τους παππούδες και τους συγγενείς στα κάλαντα. Άντε και καμιά δεκάρα από πιο μακρινούς συγγενείς και φίλους, μπορεί να συμπλήρωνε τη σοδειά.

Γιατί οι υπόλοιποι, σύκα, καρύδια, μανταρίνια και ξυλοκέρατα θα μας έδιναν και αν ήταν και καμιά καραμέλα, χαράς ευαγγέλια.

Μέχρι την νύχτα θα έλεγα με τις φιλενάδες μου τα κάλαντα. Έβρεχε, χιόνιζε, δεν θα μ΄ένοιαζε. εγώ θα περνούσα από όλα τα σπίτια του απάν και του κάτ μαχαλά.

Μόλις τελείωνα και από το τελευταίο σπίτι,  βουρ… καρφί για το πολυκατάστημα του Καρύπη του Κυριάκου.

Από εκεί θα αγόραζα ό,τι χρειαζόμουν για να στολίσω το Χριστουγεννιάτικο δένδρο μου.

Χρυσόχαρτα όλα τα χρώματα. Πράσινα κόκκινα, κίτρινα, μπλε, ό,τι θες. Μια μαγεία αυτά τα γυαλιστερά πολύχρωμα χρυσόχαρτα του Καρύπη. Τρελαινόμουν πάντα όταν τα έβλεπα και πολύ περισσότερο όταν τα έπιανα στα χέρια μου.

Αν μου έφταναν τα χρήματα, θα έπαιρνα και κανένα γλομπάκι, μικρό, μην φαντασθείτε τίποτε ιδιαίτερο, γιατί οι μεγάλοι γλόμποι θα ήταν ακριβοί και δεν θα μου έφταναν τα χρήματα.

Α… και αράχνη θα έπαιρνα και μια βροχή από χρυσό χαρτί. Γιατί δένδρο χωρίς αράχνη και βροχή δεν γίνεται.

Τρεχάλα μετά για το σπίτι.

Δίπλα στην σόμπα θα καθόμουν, για να συνέλθω από το κρύο. Την ώρα που  η μαμά θα έψηνε τον μπακλαβά, εγώ θα άρχιζα την προετοιμασία.

Καρύδια και μανταρίνια, θα μετατρέπονταν σε απίθανα στολίδια, ντυμένα με τα πολύχρωμα χρυσόχαρτα. Αυτά θα τα κατάφερνα γρήγορα και πολύ όμορφα. Εκείνα που θα με παίδευαν, είναι τα αστεράκια από χρυσό χαρτόνι. Το χέρι μου εδώ ποτέ δεν έπιανε. Όλο στραβά μου έβγαιναν .Και καλά τα μικρά, άς είναι και λίγο στραβά…δεν πειράζει. Το μεγάλο όμως, χρυσό άστρο, ήθελα πάντα να είναι συμμετρικό και όμορφο, γιατί εκεί πάνω στην κορυφή που θα τόβαζα, θα φαίνονταν από μακριά.

Θα τα κρεμούσα όλα αυτά στην χόινα, και θα καμάρωνα για τα μοναδικά μου στολίδια. Θα έβαζα και την βροχή να πέφτει από την κορυφή μέχρι κάτω  Μικρές, μικρές τουφίτσες από βαμβάκι, θα γέμιζαν με χιόνι τα κλαδιά του δένδρου μου.

Στο τέλος η αράχνη, ανοιγμένη προσεκτικά ,θα το κάλυπτε ολόκληρο.

Θα ήταν η ομίχλη, που τάκανε όλα ονειρεμένα και μαγικά, γιατί έτσι το έβλεπα πάντα το δένδρο, μέσα από την αράχνη. Ένα ονειρικό και μαγεμένο δένδρο, τυλιγμένο μέσα στην ομίχλη του χειμώνα.

Δεν κατάφερα όμως, ούτε και φέτος να φτιάξω το δένδρο των ονείρων μου.

Έλλειπε στην Γερμανία ο Γιαννάκης μας, που μου έκοβε κάθε χρόνο μία χόινα,  και τώρα ποιος να μου την κόψει;

Στενοχωρήθηκα, αλλά δεν πειράζει… έτσι και αλλιώς, οι γιορτές πέρασαν.

Του χρόνου όμως, θα το φτιάξω το δένδρο μου, έτσι όπως το θέλω και όπως το ονειρεύομαι.

Και αν πάλι δεν είναι ο Γιαννάκης μας εδώ, θα πω στον Θανασάκη να μου κόψει την χόινα. Μεγάλωσε τώρα και αυτός και θαρρώ ότι θα τα καταφέρει.

Ξέρω…όχι, δεν θα μου πει…δεν θα μου χαλάσει το χατίρι.

Μόνο η ξύλινη σκάλα του παλιού μας του σπιτιού, θα λείπει, για να το βάλω από κάτω. Εγώ όμως θα το στολίσω και ας είναι κάτω από την παγωμένη μαρμάρινη σκάλα του σπιτιού μας.

Θα αφήσω τους γείτονες να κοιτούν περίεργα και να αναρωτιούνται τι σόι πράμα είναι αυτό το παράξενο δένδρο στην αυλή μου, κάτω από την σκάλα…

Εγώ θα καμαρώνω και θα χαμογελώ!

Τι ξέρουν αυτοί…τι μπορούν να καταλάβουν, αφού ποτέ δεν στόλισαν μια χόινα, με καρύδια και μανταρίνια, με αράχνη, βαμβάκι και χρυσόχαρτο;

Για μένα αυτό είναι το δένδρο μου το Χριστουγεννιάτικο, όπως είμαι σίγουρη ότι είναι και για όλους εσάς Μικροπολιώτες, που ζήσατε κάποτε την ευτυχία, να στολίσετε ένα δένδρο από ΄΄χόινα.΄΄

Καλή Χρονιά σε όλους σας Μικροπολιώτες, όπου και αν βρίσκεστε.

Νάμαστε όλοι γεροί και του χρόνου να στολίσουμε όλοι το δένδρο των ονείρων μας, με καρύδια και μανταρίνια, με ελπίδες, χαρές και προσδοκίες.

Άντε…ας του βάλουμε και φωτάκια, τούτη φορά!!!

                                     Καλή Χρονιά

Κούλα Καρνετσή