Ανακοίνωση Προσκληση Γιορτή του Θεού 2009

Το Σάββατο 9 Μαϊου θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη απο χρόνια Γιορτή του Θεού στο εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου.

Πρόγραμμα:

- 17:30 μμ Παρακληση- Εσπερινός
- 19:00 μμ Κουρμπάνι
- 19:30 μμ Χορευτικά συγκροτήματα:

1) Θρακική Εστία Δράμας
2) Πολιτιστικος Σύλλογος Καλλιφύτου
3) Πολιτιστικός Σύλλογος Μικρόπολης (χορευτικά-χορωδία)

Το βράδυ θα ακολουθήσει παραδοσιακό γλέντι στον προαύλειο χώρο του Αγίου Γεωργίου.
Θα λειτουργεί υπαίθρια ταβέρνα του συλλόγου.
Θα μοιραστεί δωρεαν γίδα, κρασί και ούζο.

Το Δ.Σ του συλλόγου

Η Γιορτή του Θεού

Στην όμορφη Μικρόπολη αναβιώνονται οι παραδόσεις, με τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται και είναι αφιερωμένες, στη γιορτή του Θεού. Μια γιορτή που περικλείει στοιχεία θρησκευτικά, αιτιολογικά και μυθολογικά. Γιορτή του Θεού, γιορταζόταν και γιορτάζεται μόνο στη Μικρόπολη και συμμετέχουν στις εκδηλώσεις της όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοί της. Οφείλουμε να αναφέρουμε ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στους κατοίκους της Μικρόπολης. Το επιβεβαιώνουν οι πολλοί ναοί και τα παρεκκλήσια που ξεπερνούν τα 20, σκορπισμένα σε μια ακτίνα γύρω και μέσα στη Μικρόπολη. Η γιορτή του Θεού γιορτάζεται από το 1850, ή το 1885. Οι γεροντότεροι επιμένουν και προτιμούν να την αποκαλούν "Η Γιορτή για τον Θεό".

Στο λόφο του Αϊ-Γιώργη, υπήρχε ένα πέτρινο εκκλησάκι με την εικόνα του Αγίου Γεωργίου και μπροστά της ένα ταπεινό καντηλάκι.

Δίπλα του υπήρχε μια πηγή και μέσα από τις πέτρες ανάβλυζε νερό, το άγιασμα. Εκεί μαζεύονταν οι χριστιανοί και γιόρταζαν την ημέρα του Αγίου Γεωργίου. Αρχικά προσεύχονταν στον Θεό και στον προστάτη τους Άγιο Γεώργιο. Μετά έτρωγαν και διασκέδαζαν τραγουδώντας υπό τους ήχους των τοπικών παραδοσιακών μουσικών οργάνων, της γκάιντας και του νταχαρέ.

Σπάνια φωτογραφία με τις Γκάιντες την ημέρα του Θεού

Εκείνη τη χρονιά το 1850, την ημέρα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, παρόλο που οι Τούρκοι κατακτητές εξουσίαζαν την Μικρόπολη, οι Χριστιανοί ανέβηκαν στον λόφο και γιόρταζαν. Την ώρα του γλεντιού άρχισαν να ρίχνουν τουφεκιές στον αέρα, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή. Οι Τούρκοι ενοχλημένοι θέλησαν να σταματήσουν την γιορτή και ξεκίνησαν με τα γιαταγάνια να σκοτώσουν τους χριστιανούς.

Ανέβηκαν προς το λόφο και μόλις πλησίασαν το εκκλησάκι έγινε ένας μεγάλος σεισμός. Οι Χριστιανοί γονάτισαν και προσευχήθηκαν. Οι Τούρκοι πανικόβλητοι και φοβισμένοι, σήκωσαν τα μάτια και τα χέρια προς τον ουρανό και φώναζαν: Αλλάχ - Αλλάχ.. (Θεέ - Θεέ).Από τότε καθιερώθηκε να γιορτάζεται μια μέρα αφιερωμένη στο Θεό για το θαύμα, όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι της Μικρόπολης, που έκανε ο Θεός και σώθηκαν. Από την χρονιά που έγινε ο σεισμός οι Τούρκοι σταμάτησαν να ενοχλούν τους Έλληνες Χριστιανούς.Την γιορτή του Αγίου Γεωργίου την γιόρταζαν στη μέρα της, μια μέρα της Άνοιξης, μετά το Πάσχα, Δευτέρα, Τρίτη ή Πέμπτη, μέρες που δε νηστεύουν οι Χριστιανοί και την αφιέρωναν στο Θεό για να τον ευχαριστήσουν που τους γλίτωσε από την μανία των Τούρκων.Συγκεντρωνόταν όλοι οι κάτοικοι επάνω στο λόφο του Αϊ-Γιώργη και μετά τη δοξολογία και την προσευχή τους που απηύθυναν προς το Θεό, γλεντούσαν. Τα χρόνια της τουρκοκρατίας στη γιορτή συμμετείχαν και οι Τούρκοι. Τότε καθιερώθηκε το κουρμπάνι, δηλαδή η σφαγή ζώου, το ψήσιμο και το μοίρασμα σ' όλους τους συνεορτάζοντες. Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, οι κάτοικοι της Μικρόπολης, γιόρταζαν πανηγυρικά πλέον την "Γιορτή του Θεού", οργάνωναν με φροντίδα την γιορτή και συμμετείχαν όλοι ελεύθεροι και χαρούμενοι.

Αναφέρουμε και μια άλλη άποψη για την καθιέρωση της γιορτής, σύμφωνα με τις καταγραφές μας, που ξεκινούν πολλά χρόνια νωρίτερα, το 1600 πριν από 4 αιώνες. Οι Τούρκοι είχαν αποφασίσει να εξοντώσουν τον Ελληνισμό με οποιοδήποτε τρόπο. Τότε επενέβη η Ρωσία και απετράπη για μερικά χρόνια η εξόντωση. Αργότερα όμως οι Τούρκοι επέμεναν στην απόφασή τους και σχεδίαζαν γενική σφαγή των κατοίκων. Οι Έλληνες τρομοκρατημένοι ανέβηκαν στο βουνό για να σωθούν. Οι νεότεροι κρύφτηκαν στο βουνό, στην θέση "Γκιαούρ-Ντερέ", που σημαίνει των Ρωμιών η τρύπα, και βρίσκεται αριστερά του δρόμου που οδηγεί στο εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη, μέσα στη χαράδρα πηγαίνοντας στο βουνό με τις καστανιές. Κρύφτηκαν σε μια σπηλιά του βουνού και ως εκ θαύματος η είσοδός της καλύφθηκε από πυκνό ιστό αράχνης. Όταν μπήκαν οι Τούρκοι ήταν αδύνατον να τους δουν και πείστηκαν ότι δεν μπορούσαν οι Έλληνες να μπουν στη σπηλιά χωρίς να καταστραφεί ο ιστός της αράχνης κι έτσι έφυγαν και κατευθύνθηκαν προς το εκκλησάκι. Οι ηλικιωμένοι και τα γυναικόπαιδα πρόλαβαν και έφτασαν μέχρι το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη, φοβισμένοι από τα σπαθιά και την οργή των Τούρκων και φώναζαν απεγνωσμένα και προσεύχονταν στο Θεό για την σωτηρία τους: «Θεέ μου, Θεέ μου σώσε μας». Τότε σαν από θαύμα έγινε πολύ δυνατός σεισμός και έβγαιναν από τη γη πυκνά σύννεφα σκόνης. Ο δυνατός σεισμός τρομοκράτησε τους Τούρκους, οι οποίοι παραμέρισαν τα εξοντωτικά τους σχέδια και πείσθηκαν ότι του γκιαούρηδες τους προστατεύει ο Αλλάχ. Τότε εις ανάμνηση της σωτηρίας τους οι Χριστιανοί γιορτάζουν τη "Μέρα για το Θεό".

Η Γιορτή του Θεού, μετά την απελευθέρωση, γιορταζόταν με πανηγυρικό τρόπο, σύμφωνα πάντα με όσα καταγράψαμε. Περιγράφουμε το όμορφο αυτό και ιδιότυπο έθιμο, μπαίνοντας στις ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που μας διηγήθηκαν οι υπερήλικες κάτοικοι της Μικρόπολης.

Η πρώτη φροντίδα της προετοιμασίας της γιορτής ήταν των γυναικών. Οι γυναίκες αποφάσιζαν σε ποιο σπίτι θα γινόταν το ψήσιμο του κρέατος.

Το κρέας το έφερνε κάθε γυναίκα από το σπίτι της και προοριζόταν για την οικογένειά της.

Το απόγευμα της παραμονής της γιορτής, συγκεντρωνόταν όλες οι γυναίκες στην αυλή του σπιτιού που είχαν ορίσει και άρχιζε η προετοιμασία.

Η γυναίκα που θα φούρνιζε την επομένη, κρατούσε ένα λουλούδι, συνήθως τριαντάφυλλο.

Ήταν δεμένο με μια κλωστή και το έριχνε σ' ένα κιούπι με νερό, κάνοντας μια ευχή και λέγοντας τις φράσεις: "Να 'μαστι καλά, να 'χουμι τη 'γεια μας, και του χρόνου".

Το κιούπι το σκέπαζαν με μια ποδιά και το άφηναν όλη τη νύχτα κάτω από μια τριανταφυλλιά.

Το πρωί της γιορτής πήγαιναν οι γυναίκες για να φουρνίσουν το κρέας.

Αφού έβαζαν το κρέας στο φούρνο, έπαιρναν το κιούπι με τα λουλούδια, το ξεσκέπαζαν κι ένα κορίτσι αφού είχε καλυμμένο το κεφάλι του με τσεμπέρι, καθόταν δίπλα του.

Το κορίτσι διάλεγε ένα λουλούδι από το κιούπι, το προσέφερε στη γυναίκα που φούρνιζε, ενώ οι ηλικιωμένες τραγουδούσαν ένα τραγούδι, ή απάγγειλαν ένα στιχάκι.

Όσα λουλούδια υπήρχαν στο κιούπι τόσα τραγούδια έλεγαν.

Ώσπου να τελειώσουν τα λουλούδια στο κιούπι, το κρέας ψηνόταν και ήταν έτοιμο.

Στη συνέχει κάθε γυναίκα έπαιρνε το ψητό της και το λουλούδι της, που θεωρείτο το τυχερό της, πήγαινε στο σπίτι της, έστρωνε το τραπέζι και έτρωγε με την οικογένειά της.

Το απόγευμα της γιορτής, πήγαιναν όλοι οι κάτοικοι, όλες οι οικογένειες, στον Αϊ-Γιώργη και παρακολουθούσαν τον εσπερινό. Μετά το τέλος του εσπερινού άρχιζε το γλέντι, ο χορός με τους νταχαρέδες.

Απαγορεύεται η Αναδημοσίευση και η Αντιγραφή του περιεχομένου

χωρίς την άδεια του Webmaster της σελίδας.