Email απο την Κ. Καρνετζή

Επιτέλους!!! Χιόνισε στην Δράμα και σε όλη την περιοχή.

Μια κούκλα η Μικρόπολη χιονισμένη έτσι όπως στέκεται αιώνες τώρα σκαρφαλωμένη στα ριζά του Μενοικίου, με τον Μπόζντα (Μπόζνταγ κανονικά ) να στέκεται επιβλητικός με την αγέρωχη κορυφή του από πάνω της.
Θυμάστε οι παλιότεροι πως ξεκινούσαμε τις εκθέσεις στο δημοτικό όταν το θέμα ήταν το χωριό μου ;
<<Το χωριό μου είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Μενοικίου. Είναι χωρισμένο σε δύο συνοικίες την επάνω συνοικία και την κάτω συνοικία που τις χωρίζει ένα ρέμα ( του τσέσμαλουκι….για όσους το έχουν ξεχάσει). Έχει δύο πλατείες, δύο εκκλησίες και δύο σχολεία. Το επάνω σχολείο και το κάτω σχολείο.>>
Πάντα έτσι ξεκινούσαμε όλα τα παιδιά. Και μετά το καθένα ανάλογα με την φαντασία του και το ταλέντο του στο γράψιμο, έγραφε και τα υπόλοιπα.

Χιόνι λοιπόν….
Και εγώ δεν μπορώ να μην θυμηθώ τα χιόνια, τα πολλά χιόνια που είχαμε παλιά, πολύ παλιά θα έλεγα.
Τότε που το ψωμί ήταν λιγοστό, μα το παιχνίδι τόσο πολύ που μας περίσσευε κιόλας και τα παιδιά ήταν χαρούμενα.
Τότε που με τις φουστίτσες κοντές και τα καλτσάκια ακόμη πιο κοντά, (δεν είχαν έρθει ακόμη οι καλτσοβράκες από την Γερμανία) παίζαμε στα χιόνια .
Και τα χέρια ξύλιαζαν, και τα πόδια μελάνιαζαν, γινόταν πραγματικά ξυλοπόδαρα, έτσι αδύνατα και υποσιτισμένα που ήμασταν τα περισσότερα .
Μα εμείς εκεί….Παιχνίδι και Άγιος ο θεός…
Με τις λαστιχένιες μπότες, να τρίβονται επάνω στις γάμπες και να γεμίζουν σημάδια κόκκινα, γιατί οι κάλτσες ήταν πιο κοντές από τις μπότες.
Πέρυσι δεν άντεξα και αγόρασα ένα τέτοιο ζευγάρι μπότες. Δεν τις φόρεσα ποτέ, όμως τις έχω. Μόνο που δεν είναι μαύρες, όπως αυτές που φορούσαμε τότε, γιατί δεν βρήκα. Πράσινες είναι. Δεν πειράζει. Εγώ πάντως έχω λαστιχένιες μπότες.

Αυτό όμως που θέλω τόσο πολύ, μα δεν μπορώ να το κάνω είναι μια ΄΄ ούζγα …΄΄
Θέλω να πάω στο παλιό το αλώνι, θυμόσαστε… εκεί, στην αρχή του δρόμου για τα πλατάνια, μετά του ΄΄μπουρναλούκι ΄΄ το ρέμα και να κάνω μια ΄΄ ούζγα ΄΄ πάνω στα χιόνια.
Ή να πάω στην γειτονιά μου στου Γκραντά τον μαχαλά. Να ξεκινήσω από του Τσιμελή, να περάσω από του Πελέχρα, να χαιρετίσω στου Τριάνη, να πάρω στροφή χωρίς να σταματήσω από του μπαρμπα Νικόλα του Βουγιουκλή και όπως ουζγανιέμαι, να κατεβώ στην βρύση του Πλύθα, απέναντι από του Καρατζιώτη, να τρομάξω κατεβαίνοντας από το μεγάλο, μαύρο φουστάνι της θείας Μαρίας του Βογιατζή, να περάσω την αστυνομία, να στρίψω από του Γουγουρδή, να παγώνω… να μελανιάζω… μα να μην σταματώ. Να γλιστράω, να γλιστράω…να περάσω από το μπακάλικο του μπαρμπα Δημητρό του Παντζαρτζή, να πάρω στροφή από το φωτογραφείο του Παπαϊωάνου και να βρεθώ φαρδειά πλατειά στην πλατεία ξαπλωμένη μπροστά στο μαγαζί του Καρύπη του Κυριάκου.
Παγωμένη…Μελανιασμένη…μα χαρούμενη και ευτυχισμένη…με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς, να πέφτουν, να φωνάζουν και να παίζουν χιονοπόλεμο.
Ά…εδώ δεν τα κατάφερνα και καλά. Στον χιονοπόλεμο ήμουνα χάλια. Ούτε μια μπάλα χιόνι της προκοπής δεν μπορούσα να κάνω και να πετάξω.
Θες γιατί ήμουν μια σταλίτσα, μικροκαμωμένη…θες γιατί τα χεράκια μου ήταν μικρά και παγωμένα χωρίς γάντια…θες γιατί δεν είχα δύναμη και τσαγανό όπως τα άλλα παιδιά…δεν ξέρω.
Η ουσία είναι μία. Πάντα τις έτρωγα στον χιονοπόλεμο.
Στις Ούζγες όμως, ήμουνα πρώτη. Φτερό στον άνεμο. Ουζγανούσα και πετούσα και κανένας δεν μ΄ έπιανε.

Εσείς δεν ξέρω τι θα κάνετε, εγώ όμως, μια ούζγα θα την κάνω και ας βρέξω και το βρακί μου.
Κλείστε και εσείς τα μάτια όπου και αν βρίσκεστε. Καθήστε νοερά κάτω στην ούζγα της γειτονιάς σας και γλιστρήστε…γλιστρήστε…ουζγανίστε…μέχρι να ξαλαφρώσει η ψυχή σας και να σας πάρουν τα κλάματα γι΄αυτά που όλοι πίσω αφήσαμε , όπως με πήραν εμένα τώρα…

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους τους Μικροπολιώτες, όπου και αν βρίσκεστε .
Αναπνεύστε λίγο αέρα από τα χιονισμένα Πλατάνια ,τον χιονισμένο ΑηΓιώργη, το χιονισμένο Κεμέρι.

(Οι νεότεροι που δεν γνωρίζετε τι είναι οι ΄΄ούζγες΄΄ ρωτήστε τους γονείς σας …θα έχουν πολλά να σας διηγηθούν.)


Κούλα Καρνετσή