Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ
Ας πραγματευτούμε λίγες λέξεις για να αποκαλύψουμε τις μεγάλες αλήθειες από την πολιτική των αρχαίων προγόνων μας για να δούμε την σημερινή πραγματικότητα.
Ίσως φαίνονται άσχετες μεταξύ τους, αλλά στο βάθος είναι στενά συνυφασμένες και τις επιβεβαιώνει διαρκώς η θεωρία και η πράξη τις συλλογικής ζωής.
Η Πρώτη: Μόνο σε μία ευημερούσα πολιτεία ευημερεί ο πολίτης.
Η Δεύτερη: Δίκαιοι πολίτες υπάρχουν μόνο σε δίκαιες πολιτείες. Μια σύντομη ανάλυση θα μας πείσει για την ακρίβεια και το βάρος της σημασίας τους. Ως οικονομική μονάδα το άτομο με την δραστηριότητα των δεν προσδιορίζει μόνο αλλά και προσδιορίζεται από την οικονομική ζωή (παραγωγική σχέση και όροι κατανομής των αγαθών) της κοινωνίας μέσα στην οποία εργάζεται. Πλούτος δεν είναι να παράγεις ή να θησαυρίζεις πολλά αγαθά, αλλά να τα διοχετεύεις. Αυτό όμως σημαίνει ότι οι «άλλοι» είναι ικανοί να τα απορροφήσουν. Έχουν δηλαδή τη δυνατότητα να τα προμηθευτούν να τα ανταλλάξουν με τα δικά τους «προϊόντα», («προϊόν» είναι και η εργασία ως μέσον και μέθοδος παραγωγής) και να τα χρησιμοποιήσουν. Διαφορετικά, η οικονομική δραστηριότητα φτάνει σε νεκρό σημείο. Προσφέρει, αλλά ζήτηση δεν υπάρχει για την προσφορά της. Και αναπόδραστη αναγκαιότητα καθηλώνεται, στερεύει, νεκρώνεται.
Το να «ευπορούν» επομένως οι άλλοι, «οι καταναλωτές» είναι προϋπόθεση της δικής μας ευπορίας.
Η ευημερία μου, σε τελευταία ανάλυση, εξαρτάται από την ευημερία τους.
Πρέπει να έχει ο άλλος για να έχω και εγώ (και ο άλλος δεν εννοείται μόνο ο συνδημότης μας, αλλά και η χώρα ή οι χώρες με τις οποίες συναλλάσσομαι) – η οικονομία σήμερα έχει ξεπεράσει τα κρατικά σύνορα και γίνεται ολοένα πιο οικουμενική – παγκοσμιοποιημένη . Όχι γιατί δεν μπορώ να είμαι ασφαλής όταν ο «άλλος» δυστυχεί, αφού οσοδήποτε και αν ασφαλίσω τα αγαθά μου, τα πειναλέα, πλήθη θα παραβιάσουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και θα λεηλατήσουν τις αποθήκες μου. Αλλά γιατί πρέπει να είναι σε θέση να αγοράσουν τα προϊόντα μου.
Όσο φτωχαίνουν εκείνοι, τόσο θα στενεύει και ο κύκλος των δικών μου εργασιών, τόσο θα φτωχαίνω και εγώ.
Όχι λοιπόν η ηθική υποχρέωση, αλλά απλά και καθαρά οικονομικό συμφέρον έχω να ανεβάζω διαρκώς το εισόδημα των «άλλων» και παράλληλα να υψώνω το βιοτικό τους επίπεδο, την παιδεία, τον πολιτισμό τους για να αξιοποιούνται τα προϊόντα μου και να συντηρείται η οικονομική μου δραστηριότητα. Ώστε όχι μόνο έγκλημα, αλλά και λάθος θανάσιμο είναι για τους «έχοντας και κατέχοντες» να υποχρεώνουν με τον τρόπο τους τους «μη έχοντας» σε στερήσεις και σε φτώχεια με άδικη φορολογία και πολιτικά μέτρα. Αυτή η πλεονεξία των εχόντων και κατεχόντων, είτε κράτη είναι είτε πολίτες, θα στραφεί αργά ή γρήγορα εναντίον τους. Διότι οι «άλλοι», οι μη κατέχοντες θα βρουν τρόπο χωρίς κόπο να τους ληστεύουν τον πλούτο. Και έτσι θα νεκρώσει η οικονομική δραστηριότητα τους και θα εφαρμοστεί το ρητό «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν». τέτοια παραδείγματα άλλωστε σήμερα έχουμε πάρα πολλά.
Άρα λοιπόν η διανομή του πλούτου είναι αναγκαία να γίνεται είτε από τους Πολιτικούς Άρχοντες προς τους υπηκόους τους ανταποδοτικά μέσω των φόρων που τους επιβάλουν είτε από τους πλουσίους στους εργαζόμενους, αυξάνοντας τα ημερομίσθια ή το μισθό τους.
Αυτή είναι η μία αλήθεια το αλληλέγγυο. Η άλλη στο επόμενο.
Νικόλαος Σμολοκτός
Δημοτικός Σύμβουλος Προσοτσάνης
Πρόεδρος Πολυτέκνων ν. Δράμας
