ΑΠΟΚΡΙΕΣ
Έφτασε η Κυριακή της Αποκριάς.
Και μεις δεν έχουμε τίποτα πια να περιμένουμε σαν άλλοτε… σαν τότε… που οι ΄΄στριάλες΄΄ άναβαν και οι φλόγες έφταναν στον ουρανό και τα αποκαΐδια από τους κέδρους και τις χόινες που καίγονταν, πετούσαν ψηλά και έφταναν στα σύννεφα, πετώντας μαζί με τις παιδικές μας ψυχές, που ανέβαιναν και αυτές και πετούσαν στα σύννεφα, γεμάτες από χαρά και ανεμελιά.Όπως τότε, που…
ο Γιωργούλης ο ντόπιος, ο Γιωρίκας ο πόντιος, ο Γκώγκος ο βλάχος, ο Γιωργάκος ο Σαρακατσάνος, ο Γιώργης ο Ορτακινός και ο Τζώτζης ο Θρακιώτης,
ο Κώστας, ο Κωστούλης, ο Κωστίκας και ο Κώτσος,
ο Στέλιος, ο Στέργιος ο Τέος και ο Στίλος,
ο Δημήτρης, ο Μήτσος, ο Μίμης και ο Τάκης, ο Αντώνης και ο Αντωνάκης
ο Νίκος, ο Κόλιας ο Νικάκης και ο Νικολάκης , αγόρια με ίδια ονόματα, αλλά με διαφορετική ιδιωματική προφορά, ανάλογα με την καταγωγή του καθενός, όλα παιδιά της Μικρόπολης, αντάμωναν όλα μαζί την μέρα αυτή.
Άφηναν πίσω διαφορές και αντιθέσεις που οι μεγάλοι είχαν δημιουργήσει, σταματούσαν τον πετροπόλεμο ανάμεσα σε απάνω και κάτω μαχαλά και ενώνονταν σε παρέες μεγάλες, για να γιορτάσουν την Αποκριά.
Όπως τότε, που…
η Κατίνα, η Κάτιου και η Κατερίνη,
η Βασούλα, η Βάσω, η Βασιλκούδα και η Βασίλω,
η Μαρία, η Μάρω, και η Μαίρη, η Μαρίτσα, η Μαριγούλα και η Μαριώ,
η Ελένη, η Νίτσα, η Λενιώ και η Ελενίτσα,
η Ζωίτσα, η Ζωζώ, η Ζίτσα και η Θοδωρίτσα,
η Δημητρούλα, η Βαρβαρούλα και η Κυρατσούλα , ένωναν τις μακριές φούστες και τα ΄΄μπόγια΄΄ της μαμάς, έδεναν τις πολύχρωμες μαντήλες σε μπουλούκια τσιγγάνικα και γέμιζαν γέλια και χαρούμενες φωνές τους δρόμους, τις πλατείες και τους μαχαλάδες.
Όπως τότε… που το….
΄΄Είμαστε καουμπόηδες από το Μεξικό,κανέναν δεν φοβόμαστε εκτός του αρχηγό΄΄ ,
ήταν το σύνθημα που ακουγόταν σε όλα τα σοκάκια, από τις παρέες των αγοριών με τα καουμπόικα καπέλα, τα χάρτινα σιρίτια στα μανίκια και στα παντελόνια, με τα πιστόλια ζωσμένα μέσα στις μονές και διπλές θήκες, έτοιμα να κατακτήσουν την άγρια Δύση.
Όπως τότε… που ο αέρας μύριζε μπαρούτι, λες και είχαμε πόλεμο, από τα καψούλια των πιστολιών, των μονών και των εξάσφαιρων, που μόνο τα αγόρια είχαν το προνόμιο να παίζουν και τα κορίτσια ζήλευαν και παρακαλούσαν τα αδέρφια, τα ξαδέρφια και τα γειτονόπουλα, να τις αφήσουν να ρίξουν και αυτές καμιά πιστολιά.
Όπως τότε… που το βράδυ μετά από το τρεχαλητό και το αλώνισμα σε όλο το χωριό, μαζευόμασταν στο σπίτι του παππού, να συγχωρεθούμε και να παίξουμε ΄΄χάτσκα΄΄, με πρωταγωνιστές πάντα τον παππού και τα εγγόνια και τα βραστά αυγά της γιαγιάς, που σφράγιζαν το στόμα ολονών, για την νηστεία της Σαρακοστής.
Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από όλα αυτά.
Γιατί άραγε;
Γιατί μεγαλώσαμε; Γιατί οι καιροί άλλαξαν, η γιατί με το πέρασμα του χρόνου, αφήσαμε να χαθούν αξίες και παραδόσεις, πλούτος και κληρονομιά ανεκτίμητη, ομορφιές και συναισθήματα, παρασυρμένοι από ξενόφερτες συνήθειες και νοοτροπίες, που αλλοίωσαν την πολιτιστική μας ταυτότητα;
Άκουσα ότι φέτος, οι λιγοστοί νεολαίοι του χωριού, αποφάσισαν να βάλουν φωτιά σε όλα αυτά και να ξανανάψουν τις ΄΄στριάλες΄΄ και αναθάρρησα. .
Καλή επιτυχία τους εύχομαι.
Νάναι μεγάλη η φωτιά και ο καπνός της να αγκαλιάσει όλους τους απανταχού Μικροπολιώτες, στα πέρατα της γης.
Ελπίζω να βοηθήσει ο καιρός, (γιατί βροχές προβλέπονται ) και το βράδυ της Κυριακής να δούμε τις ΄΄στριάλες΄΄ να ανάβουν, για να φωτίσουν τις πλαγιές του βουνού και να ζεστάνουν τις καρδιές των χωριανών.
Μακάρι και οι μεγάλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και να μαζέψουν τα παιδιά και τα εγγόνια και με ένα κομμάτι ξερό χαλβά, δεμένο στον πλάστη (ή στην ΄΄τσουτίλκα΄΄) να παίξουν μαζί τους την ΄΄Χάτσκα΄΄ .
Είμαι σίγουρη, ότι παππούδες, παιδιά και εγγόνια θα το χαρούν πάρα πολύ.
ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Εύχομαι σε όλους σας Μικροπολιώτες
Κούλα Καρνετσή
